Eg spurte om butikken var open, og i same sekund tenkte eg at for berre eit par veker sidan ville det vera eit absurd spørsmål. Men kaos har snudd opp ned på verda. Skapt av eit lite usynleg virus, flyktig fossar det fram og flyt inn i alle krinkelkrokar og knuser gamle strukturar. Det slår beina under oss, vi har mista fotfeste og samfunnet vaklar.

Kaos er vilt. Det trygge faste brotar saman og raknar i grunnvollen. Verda slik vi kjenner den endra seg over natta til det ukjente. Det vi ikkje trudde var muleg skjer. Plutseleg er alle kapsla inne i sin eigen heim og all utfart stoppa. Eit usynleg virus lammar flytrafikken og bryt i stykkar eit ellevilt tempo av reiser. Og gir ein ettersmak av kor vi høyrer heime. Dei store kreftene i kaoset knuser plutseleg det økonomiske grunnlaget vi er avhengige av. Og skaper uro og redsel og frykt. Det kjennes som steintunge fjell rasar utfor og kollapsar. Etterpå er landskapet endra og gir rom til noko anna. Kaoset sine sterke krefter får overflata til å breste i tusen bitar. Det indre sårbare ligg som eit ope sår. Kunsten er å gi slepp og la kjensler som pressar på frå innsida tyte ut fordi om ein kjenner motstand i kroppen mot det som skjer. For kaos er som frodande vatn, eit raseri buldrar og brøyter seg fram og knekker og knuser alt som står i vegen. Alt som glinsa på utsida blir no eit tomrom fylt av frykt. Kaos reinskar opp og luftar ut slik at det kan sprette meir liv ut av menneska. Og nye verdiar kan vekse fram.

I kaoset lurer vi på om verda står til påske. Det gjer den ganske sikkert. Vi opplever berre dei største omveltingar i manns minne. Kaos frigjer spenningar og bryt ned det gamle. Og kaos går heldigvis over. Det er ein flytande vill tilstand før ting fell til ro. Alt ordnar seg. Kunsten er å gi slepp på det gamle og vera fleksibel til å møte det nye. Å stritte imot nyttar lite. Utfallet frå kaos kan ingen spå, men det blir ikkje som ein trur det er sikkert.