Eg har i alle år reist heim. Heim til opphavet. Der eg er frå og der eg gjekk med barnesko. Eg trur det er typisk norsk å spørje om du

Tenk å reise ut i verda med berre ein liten sekk på ryggen som inneheld alt for å overleva. Og erfaring festa på innsida av kroppen tar seg av resten.

Vi ser tårene sprett når idrettsutøvaren etter mykje slit og store draumar står på toppen av pallen. Takksemd og audmjuke tankar rører seg på innsida og forløyser seg til utsida.

Hausten kjem varsamt trippane med tunge lauv på treet og bekmørke varme kveldar og trær bognande av frukter. Ein snur seg med lengsel mot sommaren som er på hell. Kom

Tida flyr når vi er levande engasjert og ei intens glødande drivkraft gir krefter til å stå på i timevis. Tar seg berre tid til eit kort avbrekk enten fordi

Sommarnatta kviler lydlaus på himmelen og tida står stille. Ein raudsprengt himmel speglar seg i horisonten. Hender og føter og tankar kviler roleg i det vakre rommet. Stillheten utvidar seg.