Mange rom er nedbrytande. Rom der ein går oppløfta inn og kjem nedstemt ut. Vi går inn i rom med tung energi og lar oss dra ned i driten og bærer med oss noko heim etterpå. Kanskje fordi vi er ubevisste kor viktig atmosfæren er. Dette usynlege laget som ligg i lufta og suge seg fast.

Foreldre har i generasjonar formana ungdommane om å vera i gode miljø. Men barn legg det døve øyre til, dei vil ikkje forstå. Vanlege folk går på byen ein helgekveld og spyr drit utover gatene og huiar og skråler og lar seg rive med. Men å sitje med ravfulle folk smakar vondt. Eller ein tur på eit tettpakka kjøpesenteret. Ubevisst går vi opplagt og glad inn for å handle, men kjem ut stressa og nedlasta. Sliten og trøytte. Det er ikkje ærenda ein blir sliten av, men at det er tettpakka med folk som saman skaper lav frekvens og ein negativ atmosfære. For det er betre for kropp og sjel med det gode. Vi treng ikkje rive oss sjølv ned med å gå inn i avstumpa rom.

Kunsten er å lytte til kroppen og vera bevisst atmosfæren som fyller rommet. Kjenne etter om det er oppløftande energi eller om det sit det noko negativt i veggene. Og ta inn barnelærdomen som foreldra formidla om å omkranse seg med gode miljø. Kunsten å unngå avstumpa rom.