Samfunnet lide av mange travle menneske utan omsorg for kvarandre. Alle har fullpakka program. Og fulle dagar rullar av garde i heseblesande fart. Medmenneske vert oversett. Ein gløymer rett og slett andre når det er for travel, for ein er så opptatt med sitt eige liv og prestere
Frå bilvindauge på andre sida av gata ser eg eit kjent ansikt. Det lyser opp. Gjenkjenning. Har møtt det mennesket tidlegare. Eg veit ein lite prikk, eit lite vinduaga inn i eit anna menneske si verd. For vi var tett på kvarande ein periode i livet. Ein epoke
Det kjem som lyn frå klar himmel og treff hjarta som ei kule. Kjenslene renn ut som ei fossande elv og hjarta snakkar utan ord. Det skjer nokre gonger i livet at hjarta nesten fell ut av kroppen, det brotnar saman, smerten riv eller gleda sprett og ein
Vi treng bakkekontakt. Menneske treng jord under beina og skit under neglene innimellom. Kjenne korleis moder jord heldt oss på plass og gir fred. Vi har vakse bort frå det naturlege slitet som var før då ein foredla jorda for å få mat på bordet. Då klokka var
Ingen skal vera heilt aleine og klare alt sjølv. Det er ikkje menneske skapt for. Vi treng både støtte og rettleiing for å finne ut av livet. Det er godt å bli sett og få omsorg for å bli stødigare på eigen bein. Eller få eit klapp på
Eit blikk rundt på medmenneske syner at noko manglar. Og kva vi søkjer er vel det store spørsmålet, for det veit vi ikkje heilt. Men vi kjenner ubalanse i kroppen og at noko er kome på avvege. Dagen har mista sin magiske glans. Å realisere seg sjølv i