I vår kultur er vi opplærd til å be og vera i bønn. Falde fingrande i kross og hendene mot kvarandre og be for at andre får det godt. Det er ein kulturarv. Medan meditasjon har vore relativt framande for oss vestlege menneske. Men ei tids bølgje er
Storebror ser deg. Overalt. Kor du snur deg og kva du gjer. Det er webkamera på kvart eit hjørne og alle handlingar blir forfølgt av tekniske spor. Det set mange fotspor i kvardagen. Eit lite plastikk kort lagrar spor, uansett kor i verda ein er. Mobil telefonen veit
Tanken om andre si lukke kan slå eiga lukke i hel. Det er tankar om kvikklunsj og kvite vidder på fjellet. Eller tankar om fjerne strøk med solvarme strender og sjø. Det er lett å grave seg djupt ned i tunge kjensler, medan andre er på farten og
Samspelet i ein revy er fasinerande. Alle er glade og alle har det gøy. Hjartevarmen får større plass når krav og forventingar kviler. Når ungdommar lagar skulerevy saman med medelevar snur fokuset frå karakterjag til få kontakt med seg sjølv. Det individuelle jaget om å vera best er
Ærlegdom varer lengst. Den gamle barnelærdomen rustar aldri. Men det er eit sjukdomsteikn i samfunnet når løgn og bedrag kan passere utan å få konsekvensar. Det verkar som det er blitt allment akseptert å lure seg unna. Eller berre lyge andre opp i ansiktet. Men rett kan det
Det er godt å ha noko handfast å halde på med. Det gir ro i sinnet når hendene produserer eit arbeid, og etterpå når det er avslutta kjem den gode kjensla. Det handfaste er så motsett av å produsere ein rapport eller eit tal eller ei meining på