Det har alltid fasinert meg at små fuglar tar den lange reise frå nord til sør når vinteren nærmar seg og kjem trufast same vegen tilbake når det går mot varmare tider. Desse små skapningane flyg på sin innebygd autopilot, eller rettare sagt på instinktet. Dei fungerer og
Menneska løfter i flokk. Ingen er kome lenger eller høgare enn andre for vi heng saman i ei rot med felles bevissthet. Ein felles organisme som flyt i takt. Flytande som havet smeltar vi saman. Eit hav med mange dråpar. Eit hav av bevissthet som er i kontinuerlig
Sanninga resonnerer og gir gjenklang i oss. Det er som ein tone spreier seg utover og smeltar saman med det ein innerst inne veit er sant. Som gjenkjenning av ein gamal kjenning. Ein veit. Sansar det. Vi fornemmar den med kjenslene eller kjenner det i magen. Sanne ord
Hausten kjem varsamt trippane med tunge lauv på treet og bekmørke varme kveldar og trær bognande av frukter. Ein snur seg med lengsel mot sommaren som er på hell. Kom liksom aldri skikkelig under huda dette året, den fauk forbi utan å slå seg ned. No er tida
Eg vart for mange år sidan spurt om kor eg fekk idear til maleria mine. Den gong kunne eg ikkje svare på spørsmålet. Men no har bevisstheten utvida seg og eg veit at idérikdomen kjem til meg når eg er i den tilstanden som kallast ro. Akkurat som
Vi er alle i ein livssituasjon. Ein situasjon som omkransar og dansar med oss gjennom dagen. Det livet vi lever og er midt oppi. Ei ytre ramme og ein tilstand som skal gjennomlevast. Alt gjentar seg inntil ein oppdagar kva lærdom ein skal lære og erfaringa sit under