Å vera tru mot seg sjølv er essensielt i livet. Trufast og fast i trua. Kompromisslaus når ein kjenner kva som er rett i sjela. Og verdsetje seg sjølv så mykje at ein lever i tråd med den indre røysta. Kunsten er å kjenne etter kva som er rett og vera ærleg mot seg sjølv.

Men det kan røyne på å vera tru mot seg sjølv. Det er mykje enklare å la ting passere. Respektlause ord og handlingar treff hardt, men tillèt at det skli forbi på tross av at ein svikar seg sjølv. Å akseptere respektlause handlingar er å misse respekt for seg sjølv. Eller ein vert skvisa inn i eit hjørne og pressa til å følgje straumen eller lystre ordrar på tvers av det som kjennes rett. Ein trussel eller vage teikn fulle av forventing kan knytte seg i magen. Men likevel så handlar ein i naudverje eller fiffe på saken, og tar enklaste utveg i frykt for konsekvensane. Fordi om konsekvensane er kortvarige og ein innarst inne veit kva som er rett. Det er å svikte seg sjølv. Og eit svik her og eit svik der set spor og gir innvendig sår.

Kunsten er å vera tru mot seg sjølv på ein rotekte måte. Å vera tydeleg på kva ein aksepterer og holdning ein har. Ein treng ikkje frelse verda med store ord, det er nok å vise holdning gjennom handling. Det er meir enn nok.