Dagar fulle av meining gir glede og godt humør. Medan likegyldighet og plikt er som eit langt gjesp. Meiningslaust arbeidet kjennes som å gå på tomgang. Og til mindre meining dagen gir til større er ønsket å bruke den til noko anna. Å vera oppslukt som ei eldsjel og ha noko å gløde for. Alle treng sjølvsagt ikkje vera eldsjeler, men kunsten er å brenne for noko. Ha noko å leve for og kjempe for og tru på. Då er ein lealaus og glad same kva ein gjer eller kor ein er.

Alle er unike og alle har vi ein misjon her i livet. Kunsten er å finne si livsoppgåve. Å gjere givande ting stimulerer kropp og sjel og gir glede. Enten det leik eller dans eller diskusjon eller reise eller kreative idear som formar seg ut. Det er uvesentleg kva ein gjer, berre ein gjer si eiga sanning. Det som er meiningsfullt. Å finne ei meining med livet i tråd med lengsel og lidenskap. Kunsten er å stoppe opp og finne ein ny veg i krattet. Og folde seg ut og syne fram sit ekte indre vesen. Alle vil kjenne lukka boble gjennom blodårene. Kvar dag og kvart sekund. Ingen treng gå rundt som ei usynleg grå mus, men mange lukkar auga og lar det skje. Og går i andre sine spor. Tida inne for å finne sin eigen unike veg!

Alle kan gjera vegen sin synleg og setje eigne fotefar. Den ventar på å openberre seg. Kunsten er å finne sin veg i krattet og syngje for full hals: «Den glade vandrar kalles eg, for sorglaus går eg på, den endelause landeveg, der likar eg å gå.»