Det er så lett å undervurdere eller overvurdere andre menneske. Ser ned eller opp, og får ein ubalanse inni seg sjølv. Men naturen er så viseleg skapt at den treng likevekt for å vera i balanse.

Vi dømer andre høglydt eller i tankane på innsida og ofte er den hardaste kritikken mot oss sjølv. Det er ikkje godt nok eller det er noko feil eller det er mangelfullt eller ganske enkelt ikkje stemmer med det bilde ein har laga på korleis det skal vera. Og gradvis forsvinn respekten. Plasserer folk i ein bås og respekten fyk opp og ned av pidestallen. Blir liten når eit menneske i eksklusive og fasjonable klede spaserer forbi på gata eller kjenner seg høg på strå når ein går forbi ein fillete fant som tiggar etter pengar. Og det er heilt naturleg å sjå vi er ulike, men kunsten er å vise likeverdig respekt for alle og kjenne ein nøytral tråd inni seg der ein verken synes synd på eller er misunneleg. Og i andre samanhengar så set ein «dei flinke» på pidestall og kikkar opp, eller menger seg og kikke ned. Det er ein undertone av dømande kritikk av andre på andre sida. Eller når vi handlar eller kjøper ei teneste er vi flaska opp på at andre stå på pinne for oss og vi krev og forlangar og er harde i blikket. Egoet forventar og fortener, og dømer hardt. Men kven har ikkje sjølv opplevd å møte eit mjukt blikk i ei naudsituasjon på tross av at alt er gått i stå og er på halv åtte og sinne fresar og alt er i ulage. Eit blikk som seier eg respekterer deg uansett for den du er. Det er mjuke blikk som er gode blikk.

Kunsten er sjå alle menneske som likeverdige. Ingen over og ingen under. Og kutte ut denne kritiske indre dialogen med seg sjølv og kva som er bra eller dårleg, men ganske enkelt møte andre på ein objektiv og open måte. Gjennom å gi andre respekt, bygger ein opp respekt for seg sjølv.