Å kalle ein spade for ein spade uttrykker ekte og jordnære ord. Ingenting er innpakka og kamuflert i svada og snikk snakk. Meininga er ærleg og tydeleg og enkel å forstå. Likevel er det vanleg å gå rundt grauten og dekke over sanninga for å verne sitt eige skin.

Ting er ofte så politisk korrekt at det er både meiningslaust og tannlaust. Enten det er ein kommentar eller ei stortingsmelding. I frykt og redsel for konfrontasjon i ettertida er alt rundt i kantane og godt innpakka. For det første er det sausa saman til ei suppe som pulveriserer ansvaret. Altså ingen ansvarlege. For det andre er innhaldet utflyande og fullt av innvikla og kompliserte setningar. Og vi blir handlingslamma og stiller spørsmålsteikn med eiga evne til å forstå. Det er fullt muleg å gjere ting enkelt og lett forståeleg. Men viljen manglar. Det verkar som meininga er vi skal føle oss dumme eller stilleteiande aksepterer. Kunsten er å vakne opp og kalle ein spade for ein spade. Det er ikkje det at ein ikkje skjønar, men systema er konstruert så tunge og komplekse med mange krinklar og krokar og omvegar med den hensikt å setje oss ut av spel. Det enkel og innlysande blir ofte laga tungvint og komplisert for at vi skal gi opp undervegs. For eksempel er det nesten umuleg å slå av posisjonsloggen på Google dersom ein ønskjer det. Eller har ein krav på ei erstatning så er det ofte enklare å gi avkall på denne enn å fylle ut innfløkte og langtekkelege skjema. Og det ytre reflekterer det indre. Eit innpakka uttrykk er innvikla. Det er fort gjort å bortforklare eller snakke seg ut av eit problem eller ting ein ikkje meistrar eller ikkje vil innrømme. Ord vert brukt som forsvarsvegg mot vonde kjensler som pressar på. Men før eller seinare møter ein seg sjølv i døra.

Kunsten er å gjennomskode spelet og avdekke lag av frykt og redsel og andre kamuflerte kjensler som orda er tulla inn i. Ein spade er eit fint verktøy for å grave bort det overflødige og grave seg inn til det vesentlege. Å vera tydeleg med seg sjølv gjer den ytre verda tydlegare.